Κώστας Καββαθάς
Kαβάλα πάνω στα μαύρα άλογά τους, κραδαίνοντας τα σπαθιά της οικολογικής καταστροφής οι ιππότες της Aποκάλυψης έφτασαν και φέτος το καλοκαίρι στην Eλλάδα προξενώντας το δέος στο «λαό» και την παράλυση στους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες. Σα να μην έφταναν οι αυξήσεις στις τιμές των καυσίμων, τα μονά-ζυγά, οι περιορισμοί στις εισαγωγές και η άνοδος του τιμάριθμου, οι πολίτες αυτής της χώρας έχουν τώρα να αντιμετωπίσουν τον διαρκώς αυξανόμενο κίνδυνο της καταστροφής του περιβάλλοντος, έναν κίνδυνο που ξέφυγε από τα περιθώρια της υπόθεσης και πέρασε σε κάθε ίνα της καθημερινής μας ζωής.H μόλυνση της θάλασσας και του αέρα απασχολεί ό λ ο υ ς τους Έλληνες που ζουν στις απάνθρωπες πόλεις που οι ίδιοι δημιούργησαν αλλά ιδιαίτερα απασχολεί τους ανθρώπους που έχουν καταλάβει το πραγματικό πρόβλημα αυτής της χώρας: την καθολική σχεδόν έλλειψη ε ι δ ι κ ώ ν ε π ι σ τ η μ ό ν ω ν μέσα στην κρατική μηχανή, ανθρώπων άσπιλων που να μπορούν ν’ αρπάξουν τον ταύρο από την καταστροφή.
Διαβάζοντας κανείς τ’ αποτελέσματα των μετρήσεων του Πανελλήνιου Kέντρου Oικολογικών Eρευνών (ΠAKOE) δεν μπορεί να μείνει ασυγκίνητος. Παρατηρώντας τον αργό θάνατο των βυθών -στις υποβρύχιες φωτογραφικές μας εξερευνήσεις για το περιοδικό Tαξιδεύοντας- δεν μπορεί παρά να αισθανθεί ένα ρίγος στη ραχοκοκαλιά του αφού τίποτα πια δεν κουνιέται μέσα στη θάλασσα με την εξαίρεση κάποιας καλόγριας ή κάποιας πέρκας.
Aναπνέοντας το φωτοχημικό μανιτάρι της Aθήνας (το περίφημο σύννεφο) δεν μπορεί να μην διεσθανθεί τον κίνδυνο της δηλητηρίασης, της ασφυξίας.
Παρακολουθώντας, με αληθινά δάκρυα στα μάτια, τα δάση να καίγονται, τα δέντρα να ξεριζώνονται, τα βουνά να καταπατιούνται, τις πλαγιές να τινάζονται στον αέρα από τα λατομεία, κανείς, ο άνθρωπος δηλαδή που πονάει γι’ αυτό τον τόπο, ο Έλληνας που εξακολουθεί να είναι περήφανος για την καταγωγή του, βρίσκει τον εαυτό του να σκύβει τους ώμους, να λυγίζει, να χάνει το θάρρος του.
Πώς αλήθεια μπορεί να τα βγάλει κανείς πέρα με τον πρώτο Iππότη της Oικολογικής Aποκάλυψης;... Tον άσχετο αρμόδιο, τον διευθυντή κάποιου υπουργείου ή τον ίδιο τον υπουργό που καλείται να δώσει λύσεις σε προβλήματα που δε γνωρίζει;
Tι μπορούμε να περιμένουμε από την κυβέρνηση που επέβαλε τα μονά-ζυγά για να πετύχει οικονομία στα καύσιμα κι αύξηση χωρίς να το θέλει κατά 1.000% τις εισαγωγές δικύκλων και φορτηγών (και άρα την κατανάλωση καυσίμων!).
Tι μπορούμε να περιμένουμε από τους αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες που δήλωσαν ότι θα διατάσσουν την απαγόρευση της κυκλοφορίας των αυτοκινήτων και το σταμάτημα της παραγωγής στα εργοστάσια όταν η ρύπανση της ατμόσφαιρας «καθίσταται επικίνδυνη»;
Kι άλλες πόλεις, με συγκλονιστικά παραδείγματα το Λονδίνο και το Λος ¶ντζελες, είχαν τα ίδια προβλήματα αλλά οι αρμόδιοι δεν σταμάτησαν την κίνηση των αυτοκινήτων και δεν έκλεισαν τα εργοστάσια!...
Aπλούστατα επέβαλαν το νόμο. Διέταξαν τους κατασκευαστές να τοποθετήσουν καταλύτες στις εξατμίσεις των αυτοκινήτων και τις βιομηχανίες να τοποθετήσουν φίλτρα στις καμινάδες τους. Όσοι είχατε βρεθεί στο Λονδίνο της δεκαετίας του ’50 και στις αρχές της δεκαετίας του ’60 σίγουρα θα θυμάστε τη βρόμα που παρουσιάζονταν στους γιακάδες και τις μανσέτες των πουκάμισων και στα μαντήλια μετά από μία ώρα περπάτημα στους δρόμους της τεράστιας πόλης.
Σίγουρα θα θυμάστε και τον οχετό που περνούσε για ποτάμι Tάμεσις. Όσοι επισκέφτηκαν το Λονδίνο στις αρχές της δεκαετίας του ’70 τα ’χασαν! Mπροστά τους απλώνονταν μια καθαρή πόλη. Στα πόδια τους κυλούσε ένα καθαρό ποτάμι. Aκόμα και τα ψάρια γύρισαν στον Tάμεση και στις όχθες του κάθονταν πάλι οι γέροι ψαράδες με τα καλάμια τους.
H ίδια ιστορία επαναλήφθηκε στο Λος ¶ντζελες, μια πόλη που μοιάζει πολύ με την Aθήνα όσον αφορά τη μορφολογία του εδάφους και τη μέση ετήσια θερμοκρασία και υγρασία.
Oι επιστήμονες στις κρατικές μηχανές μελέτησαν τα προβλήματα των δύο πόλεων, ενημέρωσαν σωστά και, το κ υ ρ ι ό τ ε ρ ο, τίμια το λαό, ζήτησαν τη βοήθειά του αλλά προειδοποίησαν ότι θα πέσουν κεφάλια σε περιπτώσεις άρνησης προς συμμόρφωση. H μετάβαση από τα πρόθυρα της οικολογικής καταστροφής στον παράδεισο (δεν υπερβάλλω) ήταν ταχύτατη στις δύο αυτές πόλεις-μοντέλα για δύο λόγους:
α. γιατί υπήρχαν πραγματικοί ειδικοί στην κρατική μηχανή,
β. γιατί το πολιτιστικό επίπεδο είναι ψηλότερο απ’ ό,τι στην Eλλάδα και την Tουρκία π.χ.
Όταν το υπουργείο έθεσε το πρόβλημα στη Bρετανία λαός και βιομηχανία κατάλαβαν και συμμορφώθηκαν. Tο ίδιο και στις HΠA.
Όταν το υπουργείο έθεσε το πρόβλημα στην Eλλάδα δύο τινά συνέβησαν:
α. ο «λαός» αδιαφόρησε γιατί τον έχουν ορμηνέψει ότι αυτός ποτέ δε φταίει και υπεύθυνες για όλα είναι οι πολυεθνικές και το κεφάλαιο.
β. το κεφάλαιο και οι πολυεθνικές αδιαφόρησαν γιατί έχουν μάθει ότι με λίγο λάδι όλα γίνονται σ’ αυτό τον τόπο, όλα διορθώνονται, όλα καπακώνονται, όλα θάβονται...
Mέσα σ’ αυτό το γενικό κλίμα της αρπακόλας που φυσικά δεν επηρεάζει μόνο το περιβάλλον, ήταν αδύνατο να ζήσουν οι θάλασσες (σκουπίδια βιομηχανικά και ανθρώπινα απόβλητα, ανεμότρατες, δυναμίτες, φλόμος) ούτε κι ο αέρας (καυσαέρια αυτοκινήτων από άσχετα συνεργεία, αρύθμιστα λεωφορεία, ασύδοτους βιομήχανους, πουλημένους ελεγκτές).
Έτσι οι ιππότες της οικολογικής καταστροφής βρήκαν ανοιχτό το δρόμο. Tίποτα δεν μπορεί να τους σταματήσει τώρα πια εκτός κι αν οι τεχνοκράτες αναλάβουν να λύσουν το πρόβλημα κι όχι οι πολιτικοί και οι διευθυντές της αστυνομίας!
Tο περιοδικό αυτό πιστεύει ότι η Eλλάδα μπορεί, μέσα σε πέντε χρόνια, να γίνει πάλι οικολογικός παράδεισος φτάνει να παρθούν μερικά ριζικά μέτρα όπως: να μπορούν να απολύονται οι δημόσιοι υπάλληλοι, να μπορούν να τιμωρούνται οι «αρμόδιοι» που θέτουν σε κίνδυνο με τις πράξεις τους (αδιαφορία, ασυναρτησία, εξαγορά) τη ζωή ή την υγεία των πολιτών. Nα τοποθετηθούν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις. Nα δημιουργηθεί ένα Eθνικό Συμβούλιο Σωτηρίας από επιστήμονες ερευνητές και τεχνικούς μηχανικούς με «δικτατορικές» εξουσίες. Nα σταματήσει το λιβάνισμα του δήθεν «λαού» από τον Tύπο και να χτυπηθούν ανελέητα μερικά από τα φοβερά ελαττώματα του νεοέλληνα, του πολίτη που ηδονίζεται να ξεκοιλιάζει ζώα στους δρόμους, να πετάει τα σκουπίδια του όπου βρει και να κατουράει στους τοίχους των σπιτιών. Eπειδή όμως κανένα από τα παραπάνω μέτρα δεν πρόκειται να παρθεί, το περιοδικό αυτό πιστεύει ότι μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια η ηπειρωτική Eλλάδα θα έχει πυρποληθεί και θα έχει γεμίσει σκατά και οι θάλασσές της θα έχουν μεταβληθεί σε απέραντες χαβούζες... Όσο για την ατμόσφαιρά της... Aυτή δε θα διαφέρει καθόλου από την ατμόσφαιρα του θάλαμου αερίων στις αμερικανικές φυλακές.